Maastricht Wijck en centrum

We hadden een flink ontbijt achter de kiezen en waren klaar voor een dag 'Ontdek je plekje' in Maastricht. Hoteldeur uit en meteen rechtsaf de Stationsstraat in. Deze gaat over in de Wijcker Brugstraat. Hier vind je al talloze winkels, café's en eettentjes. Vlak voor de St. Servaasbrug kruis je de Rechtstraat, waar je heel veel leuke winkels en horeca vindt, geen massa-ketens maar eigenzinnige, originele winkeltjes met leuke spullen, mooie uitstraling, antiek, kunst, aparte kleding, etc.

Onder een stralend zonnetje staken we de Maas over. De indrukwekkende brede Maas, over de Sint Servaasbrug. Aan de overkant een groot terras dat je toeschreeuwt: Kom! Kom hier lekker zitten en genieten! Dat deden we later, eerst een rondje stad. Op de Grote Markt was een Grote Markt, dat trof. Wel erg druk dus snel weer verder. Nog steeds zonnig maar intussen wel met protesterende voeten, nu al. We dronken een bakkie bij Taart in de Helmstraat, een leuk klein tentje met een tante To inrichting, Royal Albert koffie- en theekopjes en een heel gezellige sfeer. Daarna konden mijn arme voeten weer een stukje verder, via het Vrijthof en de Platielstraat terug naar de Maasboulevard. Een late lunch op het grote terras van De Kadans, recht tegenover de brouwerij van Wieckse Witte, Brouwerij De Ridder. Heerlijk! Er bestaat wat mij betreft maar één merk witbier en dat is Wieckse!

Na een heerlijke lunch staken we wederom de Maas over. Langzaamaan richting hotel, ondertussen een tube Gehwol-tegen-heule-zeure-peutjes gekocht en in de hotelkamer de voeten eerst in een ijskoud badje. Schrikken ze wakker van. Daarna flink insmeren met die zalvende creme. Of is het cremende zalf, hoe dan ook, het hielp best aardig. Toilet maken en op naar het diner. We hebben bij Gadjah Mas in de Rechtstraat een rijsttafel laten aanrukken. Geen belachelijk overdreven volle bakken nasi rames maar beschaafde schaaltjes met heerlijke Indonesische gerechtjes zoals sateh, sajoer, smoor, atjar, rudjak en pepesan. Lekkerr hoorr!

Na het eten wandelen we via een omweg nog even door de Rechtstraat naar Plein 1992. We horen in de verte de basgeluiden van een live-concert maar pas als we er heel dichtbij zijn horen we wat het is. Regelrechte ouderwetse gospel! We zien allemaal schattige kindertjes in witte kleding lopen en begrijpen later pas dat we te laat waren voor dit lied. Geeft niets! Het swingt de pan uit daar op dat plein. Het zijn de dames en heren van het London Community Gospel Choir en ze raken me tot in mijn ziel. Ik ben erg gevoelig voor de echte spirituals/gospels, ook al heb ik zelf niets met de religie die er achter zit. Wellicht is dit, tesamen met mijn soeptik te verklaren door het feit dat mijn moeder tijdens haar draagtijd van mij graag luisterde naar Mahalia Jackson en in het holst van de nacht haar bed uit kwam om soep te maken en te eten. Het zou zomaar kunnen.