De Ezelshoeve in Baarle-Nassau

Ezels. M'vrouw de Vries en ezels, ze gaan goed samen. Ik mag wel zeggen dat ik maf ben van ezels. Dol op ze. Ze zijn mooi, ze ontroeren me, maken me aan het lachen en ik vind ze slim, handsome, grappig, lief en aandoenlijk. Zo. Dan is het maar duidelijk. Zelfs mijn lieve grijze katje heet Donkey, omdat ze grijs is, met een beetje fantasie een andreaskruis op haar rug heeft en lief en aandoenlijk en klein is en grote oren heeft. Dus wat wilde ik? Ik wilde de hysterie van de kermis ontvluchten en tot rust komen bij iets waar ík dan weer blij van word. En dat was op 18 km. fietsen, in Baarle-Nassau. Daar vind je de Ezelshoeve. Hier worden verwaarloosde ezels opgevangen maar ook ezels waarvan de baasjes niet meer voor ze kunnen zorgen ivm ziekte, ouderdom en/of overlijden. Ezels leven gemiddeld zo'n 35 jaar en kunnen je dus makkelijk overleven. Bij de Ezelshoeve bekijken ze eerst welke ezel ze in de kuip hebben en proberen er dan een herplaats-adres voor te vinden. Dit zijn de mensen die naast lintjes van de Koning ook een gouden trappetje naar de hemel verdienen.

Ik mocht een heleboel foto's maken en bij de ezels in de wei komen. Ik mocht ze aaien, knuffelen, met ze kletsen, ze bewonderen en borstelen. Ik mocht ervaren dat ik ezels nóg veel mooier en liever vind dan ik al dacht. Want nooit eerder was ik zo dichtbij ze. Liefde voor het leven.